De laatste Mahogany Session van dit jaar was voor The Jazz Commotion
Vier héél jonge musici, die nog hun Jazz-opleiding volgen aan het Amsterdamse Conservatorium maar uiterst professionele indruk maken.
Voorál Mo van der Does (17) op altsax en Stefan Bos (18) op piano vallen op door de volwassen muzikale opvatting in hun performance van stukken van Charlie Parker, Sonny Rollins en tijdgenoten die allemaal hun opa zouden kunnen zijn geweest.
De Nederlandse jazz heeft hiermee dus toch weer een toekomst.
Mo heeft kennelijk héél goed gekeken en geluisterd naar Ferdinand Povel want al bespeelt hij de altsax van Piet Noordijk, hij blaast het mondstuk ook wat links aan en heeft een mooie persoonlijke ronde klank ontwikkeld, die naast Povel ook doet denken aan Paul Desmond.
Stefan bespeelt het klavier met mooie accoorden en goed doortimmerde harmonische jazz-loopjes zonder bravourmatige routine-riedels.
De contrabas werd door William Barrett heel ritmisch en muzikaal bespeeld, terwijl Lluis Naval mooi genuanceerd en ingehouden drumde.
Van deze groep viel mij hun onderlinge respectvolle afstemming op.
André Smit

Filed under: terugblikken

Deze zaterdagavond werden we wat lang in afwachting gehouden omdat de band te laat van hun etentje terugkwam terwijl Saskia Laroo in haar eentje ook slechts stond te wachten, maar om half tien barstten ze los in een mix van funk, rap en hip-hop. Saskia met haar gordel van effect-boxjes om waarmee ze repeats, echo’s en dubbelklanken kon oproepen als basis van een Miles Davis achtige Afro-/Latin-/Funk-beat, die door Dave Sahanaja heel ritmisch ondersteund werd op zijn funky afgestemde elektrische Fender Bas tesamen met mooie licks van haar gitarist Maarten Ruschen en een heerlijke bescheiden drum-beat van haar Kroatische drummer, omlijst door diverse raps van haar beide rappers (één uit Ghana en de ander uit Suriname). De show werd voorál bepaald door haar geniale toetsenist: Warren Byrd, die ook nog heel jazzy en funky zong, terwijl hij met een geweldige timing zijn keyboard en soms de schuin achter hem staande vleugel bespeelde terwijl Saskia haar altsaxofoon even uit de kleedkamer haalde. Een stevige ritmische funk-show, die voorál in een later stadium vrijwel alle beentjes van de vloer kreeg tijdens dit voor Saskia inmiddels 7e optreden in de Mahogany Hall.

Een wervelende Afro-funk experience, die helaas wat rommelig begon.

André Smit
(foto’s: Cor van Bruggen)

Filed under: terugblikken

BARRELHOUSE 40 JAAR

Barrelhouse opnemen in  je programmering, betekent rekening houden met een uitverkocht huis. Ook dit keer bleek deze stelling weer meer dan waar, want in een propvolle Jazzclub gaf deze 40 jaar bestaande superband opnieuw een proeve van bekwaamheid af. Voor een zeer enthousiast publiek werd nogmaals onderstreept dat Barrelhouse een aparte band heeft met Edam in het algemeen en met Jazzclub Mahogany Hall in het bijzonder. Tot middernacht stond de band te swingen en leek, evenals het publiek, niet moe te krijgen.

40 jaar Barrelhouse, ach Barrelhouse is tijdloos.

CvB.

Filed under: terugblikken

Ik kwam binnen toen Oosterdok 4 al was begonnen en was meteen onder de indruk van hun professioneel aandoende performance. De vleugel werd op zeer ervaren wijze bespeeld door Floris Kappeyne met opvallend mooie harmonieuze en melodieuze loopjes en soli, zonder de slordige routines en de heel persoonlijke klank van de tenorsax van Gideon Tazelaar deed mij meteen denken aan Stan Getz. Wouter Kuhne op drums speelde uiterst geconcentreerd met een perfecte timing en soms met heerlijk syncopische licks, terwijl Steven Willem Zwanink als (invallende) contrabassist de indruk gaf dat hij al geruime tijd deel uit maakt van dit kwartet.
Zij hebben nu al een perfecte discipline van terugnemen om elkaar de beurt geven om te soleren en dan alleen te ondersteunen. Dit kwartet van leerlingen aan het Conservatorium van Amsterdam gaat het volgens mij helemaal maken en zoals “De Diamond Five” uit de zestiger jaren van de vorige eeuw worden zij voor mij “De Oosterdok Four” van deze eeuw!
Dit was ouderwets van Jazz (met een grote “J”) genieten.

André Smit

Filed under: terugblikken

Deze donderdagse-special was nu toch weer een uiterst bijzondere:
Michiel Borstlap voelde zich helemaal thuis in de Mahogany Hall, zó goed thuis dat hij in een soort gevoelige muzikale “trance” raakte.
Met zijn ogen dicht speelde hij voor de pauze louter improviserend diverse persoonlijke associaties op slechts twee composities van elk bijna een half uur (“‘Round Midnight” van Thelonius Monk en “Blame it on my youth” van Oscar Levant) Héél gevoelig en subtiel, waarbij zelfs een goed bedoelde ondersteuning door een drummer of gitarist toch zou hebben gestoord.(!) Prachtig genuanceerd, harmonieus en creatief liet hij ons diverse eigen sound-scapes op een prachtig gestemde vleugel horen. Na de pauze liet hij ons wat meer variatie horen, maar steeds op de grens van klassiek (Satie) en Jazz (Monk). Hij deed denken aan Keith Jarrett en Chick Corea, maar voorál aan Michiel Borstlap’s CD “Reflections” en nu zijn nieuwste CD: “Frames”. Héérlijk !

André Smit
(foto: Cor van Bruggen)

Filed under: terugblikken

Zaterdag begon dit concert van het sextet van Amina Figarova meteen al heel bijzonder met spontaan een vrije drumsolo van Jason Brown, die na enkele wervelende tempo- en volume-wisselingen de strakke intro werd van hun openingsnummer. Opvallend waren de aparte harmonieën van de dwarsfluit (Bart Platteau), de bügel (Ernie Hammes) en de tenorsax (Johannes Mueller) ondersteund door een stevige bas van Derryl Hall, die mij wat doen denken aan Boy Edgar’s Big Band. De piano-partijen waren een afwisseling van warme ondersteunende accoorden en ritmisch omlijstende vingervlugge loopjes met een mooie timing. Er werden uitsluitend eigen composities gespeeld, sommige nog niet voorzien van een naam zodat onze creatieve inbreng terstond werd uitgenodigd. Echt mooi waren de slepend langzame ballads met soli van Bart op altfluit, Johannes op sopraan-sax en Ernie op bügel, Amina op de prachtig klinkende vleugel en Derryl op de acoustische contrabas.
De geluidstechniek, in handen van Harry Hulskemper was perfect: acoustisch in balans, niet te hard en zonder vervorming.

Complimenten, André Smit

Filed under: terugblikken

Het Peter Beets trio, “A Tribute to Oscar Peterson” was een geweldige revival van de oude virtuose pianist, voorál omdat de vingervlugheid van Peter Beets duidelijk is gebaseerd op het spel van de oude meester.
Hoewel hij steeds beweert Oscar Peterson niet te willen na doen, heeft Peter erg veel overeenkomstige snelle loopjes en vingertechniek. Naar zijn eigen woorden speelde hij in een “Jesus-tempo” de meest Goddelijke composities van Oscar Peterson, zoals “Wheatland”, “Nightingale”, “Cakewalk” en “Reunion blues” na zijn eigen tribute to Oscar: “Blues for Oscar”. Alles meesterlijk snel en virtuoos, vaak met spat-gelijke loopjes van zijn linker en rechter hand zoals Oscar Peterson dat ook vaak deed volledig aangevuld door het subtiele en opzwepende contrabas-spel van zijn bekende broer Marius en het uiterst genuanceerde drumspel van zijn vaste drummer Gijs Dijkhuizen, die beiden prachtig soleerden.

Voorwaar een Highlight-concert,
André Smit
(foto: Cor van Bruggen)

Filed under: terugblikken

Toen mijn vrouw mij vroeg: “Ntjam Rosie, welk soort muziek zingt zij?”
toen bleek toch dat ik dat moeilijk aan haar kon uitleggen. Tijdens dit optreden bleek ook dat zij een nogal ingewikkelde mix van stijlen zingt. Zij zingt met een heel karakteristiek hoog, zuiver en warm stemgeluid met een perfect harmonische en ritmische opvatting.
Zij is op het Rotterdamse Codart jazz-conservatorium afgestudeerd in de “Latin-jazz” stijl met als eerste invalshoek de Zuid-Amerikaanse en Braziliaanse muziek, zoals Samba, Rumba en Bossa Nova, maar zij liet zich sterk inspireren door Jazz-vocalisten als Ella Fitzgerald en Sarah Vaughn, die meer improvisatie en vocale solo’s en -invullingen zingen.
Ntjam heeft vier mede-studenten aan zich weten te binden, die alle vier hun specifieke talenten hebben weten te ontwikkelen. Het was een feest om ze stuk voor stuk hun muzikale vaardigheden ten toon te horen en zien brengen. De drummer (Tuur Moens) was geniaal en genuanceerd van fijne percussie tot stevige latin jazz-rock. De gitarist (Jorn ten Hoopen) was solistisch en begeleidend mooi en uiterst genuanceerd. De toetsenist (Alexander van Popta) was virtuoos en sprankelend gedreven.
Kortom een uiterst ritmisch, muzikaal en genuanceerd optreden als presentatie van hun nieuwe CD. Ik heb genoten!

André Smit

Filed under: terugblikken

Dit optreden van Guy Verlinde (“Lightnin’ Guy”) was een ware happening: Hij blijkt een uiterst innemende Belgische artiest, die zijn hele show inderdaad flitsend lardeert met zijn vlotte babbels waarin hij om te beginnen al meteen uitleg geeft over zijn ontwakende fascinatie voor de “slide-guitar-blues” nadat hij als jochie het spel van “Hound Dog Taylor” had gehoord en dacht “Oh wauw, maar zó kan ik het ook!”. Hij weet feilloos die primitieve blues te karakteriseren met een geweldige ervaring door zijn levenslange bewondering van diverse blues-legendes.
Het trio is duidelijk goed op elkaar ingespeeld en klonk als een opzwiepende band, boeide van begin tot het eind en wist zelfs enkele luisteraars onverwacht tot enthousiaste dansers om te vormen.
Kortom een sfeervolle start van ons nieuwe seizoen!

André Smit
(foto: Cor van Bruggen)

Filed under: terugblikken