BARRELHOUSE 40 JAAR

Barrelhouse opnemen in  je programmering, betekent rekening houden met een uitverkocht huis. Ook dit keer bleek deze stelling weer meer dan waar, want in een propvolle Jazzclub gaf deze 40 jaar bestaande superband opnieuw een proeve van bekwaamheid af. Voor een zeer enthousiast publiek werd nogmaals onderstreept dat Barrelhouse een aparte band heeft met Edam in het algemeen en met Jazzclub Mahogany Hall in het bijzonder. Tot middernacht stond de band te swingen en leek, evenals het publiek, niet moe te krijgen.

40 jaar Barrelhouse, ach Barrelhouse is tijdloos.

CvB.

Filed under: terugblikken

Ik kwam binnen toen Oosterdok 4 al was begonnen en was meteen onder de indruk van hun professioneel aandoende performance. De vleugel werd op zeer ervaren wijze bespeeld door Floris Kappeyne met opvallend mooie harmonieuze en melodieuze loopjes en soli, zonder de slordige routines en de heel persoonlijke klank van de tenorsax van Gideon Tazelaar deed mij meteen denken aan Stan Getz. Wouter Kuhne op drums speelde uiterst geconcentreerd met een perfecte timing en soms met heerlijk syncopische licks, terwijl Steven Willem Zwanink als (invallende) contrabassist de indruk gaf dat hij al geruime tijd deel uit maakt van dit kwartet.
Zij hebben nu al een perfecte discipline van terugnemen om elkaar de beurt geven om te soleren en dan alleen te ondersteunen. Dit kwartet van leerlingen aan het Conservatorium van Amsterdam gaat het volgens mij helemaal maken en zoals “De Diamond Five” uit de zestiger jaren van de vorige eeuw worden zij voor mij “De Oosterdok Four” van deze eeuw!
Dit was ouderwets van Jazz (met een grote “J”) genieten.

André Smit

Filed under: terugblikken

Deze donderdagse-special was nu toch weer een uiterst bijzondere:
Michiel Borstlap voelde zich helemaal thuis in de Mahogany Hall, zó goed thuis dat hij in een soort gevoelige muzikale “trance” raakte.
Met zijn ogen dicht speelde hij voor de pauze louter improviserend diverse persoonlijke associaties op slechts twee composities van elk bijna een half uur (“‘Round Midnight” van Thelonius Monk en “Blame it on my youth” van Oscar Levant) Héél gevoelig en subtiel, waarbij zelfs een goed bedoelde ondersteuning door een drummer of gitarist toch zou hebben gestoord.(!) Prachtig genuanceerd, harmonieus en creatief liet hij ons diverse eigen sound-scapes op een prachtig gestemde vleugel horen. Na de pauze liet hij ons wat meer variatie horen, maar steeds op de grens van klassiek (Satie) en Jazz (Monk). Hij deed denken aan Keith Jarrett en Chick Corea, maar voorál aan Michiel Borstlap’s CD “Reflections” en nu zijn nieuwste CD: “Frames”. Héérlijk !

André Smit
(foto: Cor van Bruggen)

Filed under: terugblikken

Zaterdag begon dit concert van het sextet van Amina Figarova meteen al heel bijzonder met spontaan een vrije drumsolo van Jason Brown, die na enkele wervelende tempo- en volume-wisselingen de strakke intro werd van hun openingsnummer. Opvallend waren de aparte harmonieën van de dwarsfluit (Bart Platteau), de bügel (Ernie Hammes) en de tenorsax (Johannes Mueller) ondersteund door een stevige bas van Derryl Hall, die mij wat doen denken aan Boy Edgar’s Big Band. De piano-partijen waren een afwisseling van warme ondersteunende accoorden en ritmisch omlijstende vingervlugge loopjes met een mooie timing. Er werden uitsluitend eigen composities gespeeld, sommige nog niet voorzien van een naam zodat onze creatieve inbreng terstond werd uitgenodigd. Echt mooi waren de slepend langzame ballads met soli van Bart op altfluit, Johannes op sopraan-sax en Ernie op bügel, Amina op de prachtig klinkende vleugel en Derryl op de acoustische contrabas.
De geluidstechniek, in handen van Harry Hulskemper was perfect: acoustisch in balans, niet te hard en zonder vervorming.

Complimenten, André Smit

Filed under: terugblikken