QUINTET MICHAEL VAREKAMP/BEN VAN DEN DUNGEN “MILES”

31 januari 2015 21:00

Michael Varekamp1

Miles Davis stond bekend om zijn geniale ingevingen en gepassioneerde levenstijl. De muziek zou na hem nooit meer hetzelfde zijn. Kind of Blue, Ascenseur pour l’echafaud en later Tutu behoren tot de legendarische albums uit de jazz. Het programma Miles! is een spetterende ode aan ‘the man with the horn’ in beeld en geluid.

Miles! neemt u mee op een tocht door het roerige creatieve brein van een genie in de glorietijd van de jazz maar ook door tijden van grote verandering.  De moord op president Kennedy, de landing op de maan. Aan de hand van intieme portretten wordt een beeld geschetst van iemand die niet voor niets ‘The Picasso Of Jazz’ werd genoemd. Michael Varekamp maakte internationaal furore als jazztrompettist met het winnen van de Kobe Award in Japan en Ntjam Rosie studeerde cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, stond al snel op North Sea Jazz en is een bekend gezicht bij De Wereld Draait Door.

MILES! wordt gespeeld door de top van de Nederlandse jazzscene met o.a. saxofonist Ben van den Dungen en cinematic music group Vito Brothers o.l.v. toetsenist Wiboud Burkens.

 

 

Filed under: concertagenda

1 reactie »

  1. Zaterdagavond was de club afgeladen met toegewijde Miles Davis adepten die een voortreffelijke avond voorgeschoteld kregen door het quintet van Michael Varekamp. Met grote zorg en gevoel voor detail en uiterst muzikaal gevoel voor sfeer werden juist die nummers ten gehore gebracht, die een mijlpaal of een wending hebben gemarkeerd in de uitvoerige reeks albums, die Miles in zijn carriere heeft geproduceerd. De highlights als “Blue in green”(Kind of Blue), “Concerto de Aranjuez”(Sketches of Spain), “So What” en “In a Silent Way” bepaalden de sfeer. Een heerlijke Mahogany Hall avond!
    Ronduit geweldig waren de uitgebreide soli van Michael Varekamp met al of niet gestopte trompet in de microfoon met diverse electronische klank-effecten, Ben van Dungen op sopraan- en tenor-sax, Harry Emmery op zijn contrabas met flanger-effecten en een heel eigen soort slap-percussie op de kam en op de snaren van zijn instrument. Heerlijke piano- soli op de vleugel en op de Rhodes-piano van Wiboud Burkens en opzwepende drumsoli met lange rust-accenten van Eric Hoeke. Behoudens de wat te luide bas voor de pauze, was ook de geluidsregeling (Jan van Dijk) perfect in balans.

    André Smit

    Reactie by André Smit — 1 februari 2015 @ 21:53

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL

Leave a comment