Zaterdag begon dit concert van het sextet van Amina Figarova meteen al heel bijzonder met spontaan een vrije drumsolo van Jason Brown, die na enkele wervelende tempo- en volume-wisselingen de strakke intro werd van hun openingsnummer. Opvallend waren de aparte harmonieën van de dwarsfluit (Bart Platteau), de bügel (Ernie Hammes) en de tenorsax (Johannes Mueller) ondersteund door een stevige bas van Derryl Hall, die mij wat doen denken aan Boy Edgar’s Big Band. De piano-partijen waren een afwisseling van warme ondersteunende accoorden en ritmisch omlijstende vingervlugge loopjes met een mooie timing. Er werden uitsluitend eigen composities gespeeld, sommige nog niet voorzien van een naam zodat onze creatieve inbreng terstond werd uitgenodigd. Echt mooi waren de slepend langzame ballads met soli van Bart op altfluit, Johannes op sopraan-sax en Ernie op bügel, Amina op de prachtig klinkende vleugel en Derryl op de acoustische contrabas.
De geluidstechniek, in handen van Harry Hulskemper was perfect: acoustisch in balans, niet te hard en zonder vervorming.

Complimenten, André Smit

Filed under: terugblikken