Wij, jazzliefhebbers, kennen natuurlijk allemaal Gerry Mulligan, de beroemde, blanke, baritonsaxofonist, Harry Carney, uit het orkest van Duke Ellington en Pepper Adams.
Daar is, in mijn beleving, sinds afgelopen zaterdag, 25 februari, een topper op dit gigantische instrument bijgekomen, t.w. Gary Smulyan.
Ik beken eerlijk, ik had nog niet van hem gehoord, maar dat is volkomen veranderd. Wat een geweldenaar is dit! Hij is van 4 april 1956 en als middelbare scholier zat hij al in de bands van Chet Baker, Jimmy Knepper en Lee Konitz. Als twintiger trad hij in 1978 toe tot de bigband van Stan Kenton, dus een goede leerschool had hij zeker.
Nou, dat was te horen in Mahogany Hall. Een vrij klein mannetje, dat volgens mij voor 80 % uit longen bestaat, met wat een kracht en ook gedragen speelde deze man.
Hij trad op met als ondersteuning de heerlijke solide basis van het Rein de Graaff Trio, met Marius Beets (bas) en Eric Ineke (drums, soms te solide!). Ook aan het front, naast Smulyan, de talentvolle Nederlandse trompettist Gidon Nunez Vaz. Ondanks het verschil in leeftijd en ervaring, was dit een prachtig, evenwichtig duo. Deze musici hadden ervoor gekozen een Charlie Parker concert te brengen. Dan blijkt weer wat een geweldige muziek dit is, die deze heren op hun geheel eigen wijze over het voetlicht brachten. Maar, m.n. in de ballads bleek wat een geweldige blazers dit zijn. Gary duetteerde samen met Rein in een onvergetelijke uitvoering van “Autumn in New York en Gidon soleerde geweldig in “My Old Flame”.
Als verrassing kwam tenorsaxofonist Florian Wempe de laatste drie nummers meespelen.
Hij deed dat met een gedrevenheid en klasse dat Gary zich geroepen voelde om zich, op een enthousiaste manier, toch nog even als meest ervaren blazer te laten gelden.
Al met al een gedenkwaardige avond met ruim 2 uur topmuziek op het inspirerende podium van Jazzclub Mahogany Hall.

Harry Hulskemper.